Sinds auto's de weg opgaan, hebben autobestuurders claxons gebruikt. Of je nu een overstekende voetganger waarschuwt voor je aanwezigheid of boos bent op een bestuurder die je net heeft afgesneden, de autoclaxon is een handig hulpmiddel voor automobilisten. Hoewel we allemaal weten hoe we een autoclaxon moeten gebruiken, weten de meesten van ons niet hoe het werkt of waarom de toonhoogte verandert.
De eerste autoclaxons werden niet in het voertuig geïnstalleerd, zoals bij moderne auto's. Bestuurders hielden een trompetachtige claxon omhoog en knepen in een rubberen bol om een geluid te produceren dat voetgangers en andere automobilisten op hun aanwezigheid zou attenderen.
Volgens AAA is "de grootste verandering in de claxon sinds het begin niet de functie zelf, maar de manier waarop deze wordt gebruikt." Terwijl het vroeger beleefd was om op een claxon te claxonneren om anderen te waarschuwen voor je naderende nadering, wordt het tegenwoordig als onbeleefd en onaangenaam beschouwd om overdreven agressief te zijn met een toeterende claxon.
In het begin van de 20e eeuw nam de Ford Model T het gebruik van een claxonhoorn over, die het beruchte "ahooga" -geluid voortbracht. De luidere claxon werd in de jaren dertig een vaste waarde in auto's, totdat hij uiteindelijk werd vervangen door een elektrische claxon.
Als je ooit hebt gemerkt dat de toonhoogte van een autoclaxon verandert als hij voorbij rijdt, heb je gelijk, en dat komt door het Doppler-effect.
The Wonders of Physics legt uit:"geluidsgolven worden gecomprimeerd als de auto naar je toe rijdt, waardoor een hoger geluid ontstaat. Als de auto wegrijdt, worden de geluidsgolven verspreid en hoor je een lager geluid.”
Snelheidspistolen die door de politie worden gebruikt om automobilisten te klokken die met te hoge snelheid rijden, werken volgens de principes van het Doppler-effect. Het enige verschil is dat snelheidspistolen geen geluidsgolven gebruiken, zoals bij een autoclaxon, maar eerder radiogolven.
De autoclaxon is een van de weinige autofuncties die niet drastisch is geëvolueerd om zich aan te passen aan de moderne technologie. Hoewel er aanzienlijke veranderingen zijn aangebracht in het uiterlijk en het geluid van de claxon, blijft de manier waarop hij werkt redelijk trouw aan zijn oorsprong.
In moderne auto's is een kleine afbeelding van een claxon in reliëf op het stuur aangebracht. Wanneer je op de hoorn drukt, wordt een elektrische stroom geactiveerd die door een elektromagnetische solenoïde gaat om verbinding te maken met een dunne metalen schijf. De uitoefening van magnetische kracht zorgt ervoor dat een metalen diafragma buigt, en de contactpunten worden ontkoppeld, waardoor de elektrische stroom stopt. Een stalen veer helpt de schijf terug te keren naar zijn oorspronkelijke vorm, waardoor de stroom weer in de solenoïde kan stromen. De trillingen van het oscillerende diafragma creëren het geluid. De hele cyclus herhaalt zich totdat de hoorn niet langer ingedrukt is.
Volgens Torque zijn veel moderne auto's uitgerust met "two-tone" autoclaxons. "Er zijn twee units, elk met een andere toon om een iets lagere gecombineerde toonhoogte te produceren, maar met een hoger geluidsniveau." Ze leggen uit:"Behalve als waarschuwing, worden autoclaxons ook gebruikt als indicator bij het vergrendelen van de auto met een afstandsbediening."
Vandaag de dag werkt het nog steeds volgens dezelfde principes als honderd jaar geleden, met slechts kleine aanpassingen onderweg. Dus hoewel het "ahooga"-geluid misschien verdwenen is en het gebruik van de claxon is veranderd, is de claxon voorbestemd om een belangrijk onderdeel te blijven in de toekomst van de autoproductie.
