Het bezit van een sportwagen kan voor sommigen een droom zijn die uitkomt, maar het kan ook een beproeving worden. Soms staat het leven in de weg en komen die begeerlijke voertuigen tientallen jaren in vuile omstandigheden te zitten. Dat is precies wat er gebeurde met deze Bricklin SV-1, die meer dan twee decennia in een vuile schuur heeft doorgebracht voordat hij werd gered voor detaillering door Larry Kosilla van AMMO NYC.
De Bricklin SV-1 is een obscure auto in de vorm van een sportwagen met glasvezel, gebouwd door ondernemer Malcolm Bricklin van 1974-1975. Met 220 pk uit de V8 onder de motorkap, had de zogenaamde "Safety Vehicle One" ook een gullwing-ontwerp en een innovatieve carrosserie van acrylhars die aan zijn glasvezelchassis was bevestigd. De kleur werd geïmpregneerd in de plastic panelen zelf, waardoor verf niet nodig was.
De auto in kwestie, chassis #333, is in 1974 gekocht en vanaf nieuw in bezit van de huidige eigenaar. Het belandde 21 jaar opgeslagen in een schuur in de staat Connecticut. In die tijd verzamelde het, zoals je je kunt voorstellen, veel afval. De situatie werd echter nog verergerd door het feit dat de deur die hele tijd open stond, waardoor knaagdieren en insecten volledige toegang tot het interieur hadden.
De deur werd om één goede reden opengehouden:de temperamentvolle vleugeldeuren van de Bricklin. Oorspronkelijk bediend door een hydraulisch systeem, stonden de deurheffers bekend om hun onbetrouwbaarheid. Met een gewicht van 90 pond per stuk waren de vleugeldeuren geen sinecure om alleen met spierkracht te openen, en hedendaagse eigenaren kwamen vaak vast te zitten in de auto. Dit voorbeeld bevatte een luchtdeuraanpassing aan het standaard hydraulische deursysteem, maar had nog steeds stroom nodig om te werken. "Ik wilde er zeker van zijn dat ik in het voertuig kon stappen als de batterij leeg zou raken", zei de eigenaar.
Het detailleren van de auto ging in dit geval dus evenzeer over het interieur als over het exterieur. De eerste stap was om alle losse muizen- en vogelpoep op te zuigen en de vele nesten te verwijderen die verborgen waren in alle hoeken en gaten, inclusief de motorruimte. De tapijten binnen werden gewoon weggegooid, omdat ze uit elkaar vielen en absoluut doorweekt waren in muizenurine. Van daaruit was veel elleboogvet nodig om jarenlang opgehoopt vuil weg te vegen.
Wat de buitenkant betreft, heeft een toepassing van zeepachtig schuim geholpen om het meeste vuil te verwijderen. Van daaruit was het een kwestie van het doffe geel terugbrengen naar een mooie glans door het oppervlak te polijsten. Interessant genoeg toonde dit voorbeeld van de Bricklin SV-1 bewijs dat het geel was geverfd, ondanks dat de auto meestal vertrouwde op de kleur die in de acrylpanelen zelf was ingebakken. Larry merkte verschillende voorbeelden op van overspray in de achterklep en druipen aan de voorkant, wat wijst op de verfbeurt bovenop het acryl.
Hoe dan ook, de verf kwam goed naar voren, met de gele kleur die rijkelijk naar voren kwam na een zware poetsbeurt om hem weer tot leven te brengen. Blijkbaar hebben we een voorkeur voor glanzende verf, dus dit resultaat is duidelijk de moeite waard.
Met meer aandacht voor de bekleding, banden en wielen, is het eindresultaat verbluffend. De auto die ooit weinig meer was dan een canvas voor tientallen jaren van dierenvuil, zag er weer glanzend en schoon uit. Het doel was om de auto aantrekkelijk genoeg te maken zodat een toekomstige koper bereid zal zijn om de inspanning van een volledige restauratie te doen, en we denken dat dit detailwerk dat op bewonderenswaardige wijze heeft bereikt.
Heb je een tip? Laat het de auteur weten:[email protected]
