Benzinekatalysatoren zijn voornamelijk ontworpen voor het verwijderen van drie primaire verontreinigende stoffen:koolwaterstoffen (HC), koolmonoxide (CO) en stikstofoxiden (NOx). Ze doen dit door deze verontreinigende stoffen via een reeks chemische reacties om te zetten in minder schadelijke stoffen zoals water, kooldioxide (CO2) en stikstofgas (N2). In een benzinekatalysator vind je een keramisch substraat met een honingraatstructuur bedekt met platina, rhodium en soms palladium. Deze metalen fungeren als katalysatoren en faciliteren de chemische reacties die verontreinigende stoffen omzetten in onschadelijke stoffen.
Dieselkatalysatoren daarentegen zijn ontworpen om in de eerste plaats de verontreinigende stoffen aan te pakken die specifiek zijn voor dieselmotoren. Dieselmotoren produceren grote hoeveelheden fijnstof (PM of roet) samen met HC, CO en NOx. Om deze verontreinigende stoffen te verwijderen, gebruiken dieselkatalysatoren een andere aanpak. Ze bevatten extra componenten, zoals een dieseloxidatiekatalysator (DOC) en/of een roetfilter (DPF), naast een driewegkatalysator (TWC), vergelijkbaar met benzinekatalysatoren. De DOC bevordert de oxidatie van koolwaterstoffen en koolmonoxide tot CO2 en water. De DPF vangt roetdeeltjes op door middel van filtratie, terwijl de TWC de NOx-uitstoot verder vermindert door deze om te zetten in stikstofgas.
Samenvattend:hoewel zowel diesel- als benzinevoertuigen katalysatoren gebruiken om hun emissies te verminderen, verschillen ze in hun specifieke ontwerpen, materialen en benaderingen op basis van de verschillende verontreinigende stoffen die door hun respectieve motortypen worden geproduceerd.
