Landingsgestel is geen eenvoudige structuur. Het maakt deel uit van de ontwerpfilosofie van elk vliegtuig en de ontwerpvereisten worden beïnvloed door een aantal factoren. Op een supersonisch vliegtuig zijn de omstandigheden zwaarder en vereisen een goed doordacht ontwerp met grote precisie en nauwkeurigheid.
Algemeen ontwerp:
Het landingsgestelsysteem van de SR-71 bestond uit een tweewielig neuswiel en twee hoofdversnellingen, elk met vier wielen. Het hoofdtandwiel bevond zich zeer achterin onder de romp en was van het trailing-link-type.
De tandwielstructuur was extreem licht van gewicht en vervaardigd uit hoogwaardig staal. Het neuswiel had een enkele oleopneumatische schokdemper, terwijl het hoofdtandwiel twee schokdempers had. Het neuswiel was bestuurbaar en het tandwiel was intrekbaar in de romp.
Het landingsgestel van de SR-71 Blackbird is ontworpen om de enorme hitte te weerstaan die door de motoren van het vliegtuig wordt gegenereerd. Het was ook ontworpen om het vliegtuig te laten landen met snelheden tot 320 km per uur.
Het landingsgestel van de SR-71 Blackbird was een complex systeem dat veel techniek en expertise vereiste om te ontwerpen en te bouwen. Het was een bewijs van de vaardigheid van de ingenieurs die aan het SR-71-programma werkten dat het landingsgestel zo succesvol was.
De uitrusting bedienen
Het landingsgestel wordt ingetrokken door hydraulische kracht, die werkt op een mechanisme met een enkele cilinder en een grote actuator van het wormwiel. Het mechanisme vergrendelt ook de versnelling in zowel de op- als de neerwaartse positie met behulp van cam-lock-opstellingen. Het in- en uitschuiven van de uitrusting wordt door de piloot geregeld met een schakelaar aan de linkerkant van de cockpit.
Er kan ook een noodvrijevalsysteem worden gebruikt om de uitrusting uit te schuiven bij verlies van hydraulische druk.
Elk van de zes wielen draagt bij het landen een last van ongeveer 100.000 pond. Dat betekent een gemiddelde voetafdruk van een band van ongeveer 1/10 vierkante inch!
Overwegingen bij hitte SR-71
De belangrijkste ontwerpbeperking voor het SR-71-landingsgestel was hitte. Het ontwerp van het landingsgestel van de SR-71 was bijzonder moeilijk omdat het casco tijdens de vlucht temperaturen tussen 510 en 650 ° F (265 en 343 ° C) bereikte, waardoor typische hydraulische leidingen en banden onmogelijk waren.
De tandwieldeuren werden na het opstijgen gesloten door elektrische actuatoren en bleven gesloten tijdens de hogesnelheidscruise van het vliegtuig (Mach 3+) om de luchtweerstand te verminderen. Ze gingen pas weer open toen de luchtsnelheid daalde tot tussen Mach 2 en Mach 2,5.
Als gevolg hiervan moesten er veel unieke ontwerpkenmerken worden ingebouwd om een veilige landing mogelijk te maken en om de extreem hoge temperaturen aan te kunnen die het vliegtuig tijdens zijn missies tegenkwam.
Thermische isolatie
Ook het landingsgestel werd voorzien van een speciale hittebestendige coating om het te beschermen tegen de hitte van de motoren. Deze coating was gemaakt van een keramisch materiaal dat temperaturen tot 2500 graden Fahrenheit kon weerstaan.
Warmtebeheersysteem voor banden
De banden van de SR-71 waren gemaakt van een speciale rubbersamenstelling die bestand was tegen de hitte van de motoren. Ze werden ook opgeblazen met stikstofgas in plaats van lucht, waardoor de kans kleiner is dat ze in brand vliegen.
Naast de hittebestendige coating en speciale banden was het landingsgestel ook voorzien van een watersproeisysteem. Dit systeem werd gebruikt om tijdens het opstijgen en landen water op het landingsgestel te sproeien om het koel te houden.
Het landingsgestel van de SR-71 Blackbird was een complex systeem dat veel techniek en expertise vereiste om te ontwerpen en te bouwen. Het was een bewijs van de vaardigheid van de ingenieurs die aan het SR-71-programma werkten dat het landingsgestel zo succesvol was.
