De nokkenassynchronisator bestaat doorgaans uit een sensor en een doelwiel dat aan de nokkenas is bevestigd. De sensor detecteert de positie van het doelwiel en stuurt een signaal naar de motorregeleenheid (ECU). De ECU gebruikt dit signaal vervolgens om de timing van de brandstofinjectie- en ontstekingssystemen aan te passen aan de positie van de nokkenas.
Er zijn verschillende soorten nokkenassynchronisatoren, die elk verschillende detectietechnologieën gebruiken. Enkele veel voorkomende typen zijn:
1. Magnetisch: Magnetische nokkenassynchronisatoren gebruiken een magnetische sensor om de aan- of afwezigheid van metalen tanden op het doelwiel te detecteren. Terwijl het doelwiel draait, passeren de tanden het magnetische veld van de sensor en genereren ze elektrische pulsen. Deze pulsen worden vervolgens door de ECU verwerkt om de nokkenaspositie te bepalen.
2. Optisch: Optische nokkenassynchronisatoren gebruiken een optische sensor, zoals een infraroodlichtbron en een fotodetector, om de positie van het doelwiel te detecteren. Het doelwiel heeft sleuven of openingen waardoor licht kan passeren wanneer het is uitgelijnd met de sensor, waardoor elektrische pulsen worden gegenereerd. De ECU gebruikt deze pulsen om de nokkenaspositie te bepalen.
3. Hall-effect: Hall-effect nokkenassynchronisatoren maken gebruik van een Hall-effectsensor om de aanwezigheid van een magnetisch veld te detecteren. Het doelwiel is gemaakt van magnetisch materiaal en creëert een magnetisch veld terwijl het draait. De Hall-effectsensor detecteert het magnetische veld en genereert een elektrisch signaal, dat door de ECU wordt verwerkt om de nokkenaspositie te bepalen.
De nokkenassynchronisator speelt een cruciale rol in moderne motoren door te zorgen voor een nauwkeurige timing van klepgebeurtenissen en door de efficiëntie en prestaties van de motor te optimaliseren. Het werkt nauw samen met andere sensoren en het motorregelsysteem om een nauwkeurige controle van de brandstofinjectie en het ontstekingstijdstip te bereiken.
