Jaren zestig:vroege elektronische ontstekingssystemen
De eerste elektronische ontstekingssystemen ontstonden eind jaren zestig, maar ze waren nog steeds sterk afhankelijk van mechanische verdelers. Deze vroege systemen gebruikten elektronische componenten om de timing van de ontstekingsvonk te regelen, maar vereisten nog steeds een handmatige aanpassing van de positie van de verdeler om het ontstekingstijdstip in te stellen.
Jaren zeventig:ontwikkeling van ECM's
In de jaren zeventig begonnen ECM's geavanceerder te worden en te integreren met verschillende sensoren, waaronder de krukaspositiesensor en de zuurstofsensor. Deze sensoren leverden realtime gegevens aan de ECM, waardoor een nauwkeurigere controle van het ontstekingstijdstip mogelijk werd.
Jaren 80:ECM-gestuurd ontstekingstijdstip
Tegen de jaren tachtig begonnen de meeste voertuigen te beschikken over volledig elektronische ontstekingssystemen met ECM-gestuurd ontstekingstijdstip. De ECM gebruikte sensoringangen om het optimale ontstekingstijdstip voor elke cilinder te berekenen op basis van het motortoerental, de belasting en andere factoren. Dit leidde tot verbeterde motorprestaties, verminderde emissies en een lager brandstofverbruik.
Jaren 90 en daarna:geavanceerde ECM-functies
In de jaren negentig en daarna bleven ECM's zich ontwikkelen met de integratie van geavanceerde motormanagementfuncties, zoals pingelsensoren, variabele kleptiming en directe injectie. Deze technologieën optimaliseerden het ontstekingstijdstip en de motorefficiëntie verder, wat resulteerde in verbeterde prestaties en brandstofefficiëntie.
Tegenwoordig vertrouwen moderne voertuigen uitsluitend op ECM's om het ontstekingstijdstip te regelen, samen met tal van andere motorparameters, voor optimale prestaties en efficiëntie. Handmatige aanpassing van de verdeler voor het ontstekingstijdstip maakt niet langer deel uit van het routinematige voertuigonderhoud.
