Voor het grootste deel regelen oudere automobilisten zichzelf, dat wil zeggen dat ze 's nachts minder rijden, zich bij slecht weer wagen, in onbekende gebieden rijden of in de spits rijden. In plaats van zoveel zelfregulering te doen dat niet rijden betekent dat u activiteiten mist waar u vroeger van genoot en uw sociale ruimte steeds kleiner wordt, waarom neemt u geen taxi of aanvullend vervoersprogramma (STP) om u te brengen waar u heen wilt, wanneer u wilt om daarheen te gaan?
(Voor lezers die zeggen:Wie kan het zich veroorloven om een taxi te nemen? Mijn antwoord is om uw eigen persoonlijke transportspaarrekening te starten als onderdeel van uw pensioenplanning en die rekening te gebruiken wanneer u stopt met autorijden.)
Ik stel voor dat de tijd om meer te weten te komen over het openbaar vervoer en aanvullende vervoersopties is terwijl u nog aan het rijden bent en de overgang van de bestuurdersstoel naar de passagiersstoel overweegt.
Dezelfde redenen waarom mensen stoppen met autorijden, zijn waarschijnlijk vergelijkbaar met de redenen waarom mensen niet in staat zijn om met het openbaar vervoer te reizen, dat wil zeggen dat voor de fysieke zwakkeren het lopen bij het gebruik van het openbaar vervoer te inspannend kan zijn en voor de cognitief zwakken, de uitvoerende macht functie die nodig is om veilig te rijden en van en naar de beoogde bestemmingen te komen, kan overeenkomen met verwarring met het succesvol gebruiken van het openbaar vervoer.
Individuen die deze drempels van beperking bereiken en hun familieleden worden aangemoedigd om paratransit, gespecialiseerd ondersteunend vervoer dat mogelijk beschikbaar is via hun regionale vervoersautoriteiten, of op de gemeenschap gebaseerde aanvullende vervoersprogramma's (STP's) te verkennen. STP's zijn ontworpen om de hiaten op te vullen waar het openbaar vervoer mogelijk niet voldoende is om aan de vervoersbehoeften te voldoen.
Mensen die hun hele leven ervaring hebben gehad met het gebruik van meerdere vervoerswijzen, hebben al ontdekt hoe ze zonder zelf te rijden kunnen komen waar ze heen willen. Die vaardigheden hebben ze. Voor anderen die alleen van autorijden afhankelijk zijn geweest, lijkt het idee om het openbaar vervoer te gebruiken misschien ontmoedigend. Reistraining, leren hoe ze het openbaar vervoer moeten gebruiken, kan voor hen een goede manier zijn om hun comfortzone te vinden.
Als u zich zorgen maakt over uw eigen rijgedrag of als anderen hun zorgen hebben geuit, lees dan de informatie in de handleidingen van The Hartford's We Need to Talk en At The Crossroads. Terwijl u bezig bent met nadenken, praten en daadwerkelijk aan zelfscreening doen, is dat een goed moment om de mobiliteitsopties van de gemeenschap te verkennen en de vraag te beantwoorden:hoe kom ik waar ik heen moet als ik niet zelf rijd? Door over dat plan na te denken, kun je de overgang naar de passagiersstoel soepeler laten verlopen.
Als de resultaten van uw zelfscreening u met meer vragen achterlaten, bespreek dan met uw arts of u een gespecialiseerd rijexamen kunt laten doen door een gecertificeerde rehabilitatiespecialist voor chauffeurs, vaak een ergotherapeut of rij-instructeur. Als periodieke controle van uw rijvaardigheid wordt aanbevolen, dan is dit ook een goed moment om ook de mogelijkheden voor gemeenschapsmobiliteit te onderzoeken.Nina M. Silverstein, Ph.D., is hoogleraar gerontologie aan de Universiteit van Massachusetts, Boston. Ze heeft nauw samengewerkt met de Alzheimer's Association aan projecten met betrekking tot ondersteuningsgroepen voor zorgverleners, aanpassingen aan de veiligheid van het huis, respijtzorg en milieu- en gedragsproblemen in speciale zorgafdelingen voor mensen met dementie.
Dr. Silverstein werkt samen met The Hartford om haar expertise te delen. The Hartford onderschrijft of heeft geen associatie met de producten en/of diensten waarnaar wordt verwezen. Alle meningen zijn die van Dr. Silverstein en weerspiegelen niet de mening van The Hartford.
