SpaceX haalt de krantenkoppen voor de lancering van zijn revolutionaire herbruikbare raketten, die geweldig zijn. Maar alle succesvolle Starship-lanceringen die ze nu hebben, zijn gedurende het hele bestaan van het bedrijf bezaaid met mislukkingen. Elon Musk was een kampioen over de meeste van hen, vooruitkijkend naar wat het SpaceX-ruimteschip kan zijn in plaats van terug te kijken naar hoe vaak ze zijn gecrasht. Maar ik leer graag van de geschiedenis, Space.com heeft geholpen te schetsen hoe de dingen zijn geëvolueerd om te komen waar we nu zijn.
Voordat we ingaan op alle SpaceX Starship-crashes, moet je weten wat het verschil is tussen een Starship en een Falcon. Natuurlijk, SpaceX lanceert beide de ruimte in, de raketten zijn herbruikbaar en ze kunnen mensen en vracht ver boven de atmosfeer afleveren. Maar om het simpel te zeggen, de Falcon-raketten zijn alleen ontworpen om dingen in een baan om de aarde te krijgen. Daarom zijn ze gebruikt bij leveringen aan het internationale ruimtestation.
Het Starship is echter een volledig herbruikbaar schip dat is ontworpen om mensen/dingen in een baan om de aarde en daarbuiten te krijgen. Ze zijn gericht op interplanetaire missies of reizen terug naar de maan. En bovenal zijn ze complexer dan zelfs de Falcon Heavy, die een volledig geladen 737 in een baan om de aarde kan brengen. Vanwege de extra complexiteit en grotere brandstoftank waren de ruimteschepen ongelooflijk gevoelig voor storingen.
Laten we dus zonder verder oponthoud terugkijken op alle grote explosies die SpaceX in de loop der jaren heeft gezien.
SpaceX's Starship Number One, of SN1, werd voor het eerst opgesteld voor een druktest op 28 februari 2020. Als de test succesvol zou zijn, zou de test bewijzen dat de raket goed kan worden "vergast" met koude brandstoffen. Raketbrandstof is tenslotte compact om ervoor te zorgen dat je er zoveel mogelijk van in elke tank kunt stoppen, en het ijskoel houden van de substantie is de sleutel om het compact te houden.
Maar in plaats van de raket met brandstof te vullen om hem te testen, is het goedkoper om hem in een cilinder te omringen en dezelfde temperaturen te creëren als het metaal van de raket. En als de test mislukt, is het geen totale verspilling van raketbrandstof. Terwijl SN2 deze test doorstond, deden SN1 en SN3 dat niet en explodeerden ze onder de extreme druk van de koude temperatuur.
Dat betekende echter alleen dat ingenieurs een sterkere raket moesten bouwen. En SN4 is erin geslaagd om dat te doen. Maar het verhaal eindigt hier niet.
Stel je even voor dat je Elon Musk bent. Je SN4-raket heeft de test van de cryokamer met succes doorstaan en je bent klaar om hem te laden met raketbrandstof. Al die tijd ontwikkel je de roofvogelmotoren, waardoor ze krachtig en efficiënt zijn, en ze zijn eindelijk klaar om te testen. In feite test je ze vijf keer, meer dan een minuut (een lange tijd in rakettermen), voordat het hele ding willekeurig ontploft.
Dat is ongeveer hoe het verhaal van de SN4 ging, de meest veelbelovende van de prototypes die hem het verst maakten in termen van ontwikkeling. Op 29 mei 2020 ging de granaat in rook op en de oorzaken waren onbekend. De technici van SpaceX bleven echter vooruitgaan en ontwikkelden de SN5 en SN6, die voor het grootste deel werkten
Wat hier interessant is, is dat SN5 en SN6 redelijk identiek waren. Ze gebruikten allemaal dezelfde motoren (deze keer slaagden ze voor de motortest) en voerden dezelfde test uit. In feite maakten ze elk de 150 meter lange "hop" van het ene lanceerplatform naar het andere. Het is alsof je naar een gecontroleerd Coke en Mentos-experiment kijkt, waarbij de fles perfect opstijgt en landt. Die twee prototypes zijn nooit ontploft, maar ze waren niet perfect.
Deze prototypemotoren hadden de neiging om te lekken. In de sprong van 150 meter kregen de motoren nooit genoeg stress om te ontploffen. Dat is waar de SN7 in het spel komt. De raket werd tot het uiterste geduwd en explodeerde zoals gepland in een opwindende vurige bal. Het beste wat SpaceX in de toekomst kon doen, was de materialen veranderen om ervoor te zorgen dat lekken werden gestopt, en dan verder gaan met het spannende deel:de raketten echt lanceren.
SN8 werd gelanceerd op 9 december 2020, met het plan om tot 7,8 mijl te komen, een "buikflop" uit te voeren en dan te landen. De buikklap klinkt vreemd, maar dat is de positie waarin de raket zou zijn gericht op een daadwerkelijke terugkeer uit de ruimte. Daarom moest worden getest of de componenten het aankunnen om zijwaarts te worden georiënteerd, of dat ze ook zouden breken.
De SN8 bereikte elk doel, klom tot 7,8 mijl en oriënteerde zich in een buikflop. Het bleef echter niet hangen bij de landing en crashte te snel op het landingsplatform. Elon Musk beschouwde dit als een enorm succes, omdat "de krater op de juiste plek zetten episch was." Hetzelfde gold uiteindelijk voor SN9, die niet zo hoog vloog (6,2 mijl), maar nog harder crashte.
SN10 faalde echter in de missie met een uitstekende komische timing. Op 3 maart 2021 maakte het de vlucht van 6,2 mijl, voerde de subsonische buikflop uit, klapte rechtop en landde zelfs. Maar een paar minuten later, nadat het stof was neergedaald, explodeerde de raket. Vanaf de landing was het echter duidelijk dat er iets mis was gegaan, aangezien het vaartuig licht in brand stond toen het landde.
Precies op de rand van grootsheid stond de SN11 klaar om de ware te zijn. Helaas was de crash de ergste van allemaal.
SN11 werd op 30 maart 2021 in de mist gelanceerd, maar wie moet iets zien als het hele proces is geautomatiseerd? Nou, het zou leuk geweest zijn om de explosie te zien, maar nadat de camera's waren uitgeschakeld, raakte de SN11 zijn landingsplatform. Enige probleem? Het is niet echt geland.
Zelfs voordat de camera's sneden:"Er gebeurde iets belangrijks kort na de landing." Dat zijn de woorden van Elon, en ze waren zeker waar. De motoren waren defect bij het opstijgen en werden alleen maar erger naarmate de raket zijn bestemming naderde. De lanceringsverteller van SpaceX is nu beroemd om zijn gevatte grap:"Starship 11 komt niet terug, wacht niet op de landing."
Het was na SN11 dat SpaceX een stap terug deed. Ze hadden in totaal acht ruimteschepen laten neerstorten (waarvan één met opzet) en miljarden dollars in het programma gestopt. Maar na een paar maanden wonnen ze eindelijk de jackpot.
Op 5 mei 2021, de 60ste verjaardag van de lancering van de eerste Amerikaan in de ruimte, lanceerde en landde SN15 met succes zonder enige explosies. Al die eerdere pogingen leidden tot een herbruikbare, interplanetaire raket. Ze legden de basis, één explosie per keer, en de SN15 maakte zijn hoge belofte waar.
Voor velen leek het op een reeks zinloze explosies en miljarden verspilde dollars. En in zekere zin was dat ook zo. Het Starship heeft in zijn bestaan slechts vier reflow-vluchten gemaakt, terwijl de Falcon 9 er 65 heeft gemaakt. Maar op een dag, wanneer ruimtevluchten geen miljoenen dollars kosten, kan het de weg vrijmaken voor interplanetaire reizen, net als in de films. Maar voorlopig houdt SpaceX zijn voeten op de grond en zijn ogen op de ruimteschepen gericht.
