Autogiro's werden voor het eerst ontwikkeld in het begin van de 20e eeuw en werden tijdens de Tweede Wereldoorlog op grote schaal gebruikt in het leger. Na de oorlog zijn ze echter grotendeels vervangen door helikopters, die beter manoeuvreerbaar zijn en verticaal kunnen opstijgen en landen.
Autogiro's worden nog steeds gebruikt, maar zijn relatief zeldzaam. Ze worden doorgaans gebruikt voor recreatief vliegen en zijn populair onder piloten die houden van de uitdaging om met een uniek en uitdagend vliegtuig te vliegen.
Autogiros zijn doorgaans kleine vliegtuigen, met een enkele rotor en een enkele motor. De rotor bevindt zich bovenop de romp en is via een aandrijfas met de motor verbonden. De rotorbladen zijn doorgaans gemaakt van hout of metaal en zijn ontworpen om vrij in de luchtstroom te draaien.
Wanneer de autogiro vliegt, draaien de rotorbladen als gevolg van de luchtstroom die ontstaat door de voorwaartse beweging van het vliegtuig. Door het draaien van de rotorbladen ontstaat er lift, waardoor het vliegtuig in de lucht blijft. De piloot bestuurt de autogiro door met behulp van een stuurknuppel de rotorbladen te kantelen, waardoor de richting van de lift verandert en het vliegtuig in beweging komt.
Autogiro's zijn relatief langzaam vliegende vliegtuigen, met een typische kruissnelheid van ongeveer 160 kilometer per uur. Ze zijn ook zeer wendbaar en kunnen in zeer kleine gebieden opstijgen en landen.
Autogiros zijn een uniek en uitdagend type vliegtuig om mee te vliegen, maar ze zijn ook zeer de moeite waard. Ze bieden piloten de kans om de sensatie te ervaren van het vliegen in een uniek en historisch vliegtuig.
