Op 4 juli 2006 volgde Bobby Cleveland, een inwoner van Locust Grove, Georgia, een lange traditie van het vestigen van een snelheidsrecord over land op de beroemde Bonneville Salt Flats in het noordwesten van Utah. Dit griezelige, winderige landschap is de bedding van een uitgestorven zoutmeer dat ooit in grootte wedijverde met Lake Michigan [bron:Hallaran]. Het meer droogde uit - het water verdampte en liet harde zoutafzettingen achter. Wat overblijft is een uitgestrekte, witte en zeer vlakke vlakte van 30.000 hectare.
Hoewel het oorspronkelijk werd onderzocht tijdens een expeditie in 1827, was het pas in 1914 dat de flats gastheer waren voor de eerste test van gemechaniseerde snelheid. Waaghals Teddy Tezlaff vestigde het eerste onofficiële record op de flats met een snelheid van 141,73 mijl per uur, een kolossale snelheid voor een auto in het tweede decennium van de 20e eeuw [bron:Utah Travel]. In de loop der jaren zijn er nog snellere snelheidsrecords over land gevestigd. In 2006 werd in Bonneville het snelheidsrecord over land voor een dieselmotor gevestigd door de Britse piloot Andy Green. Hij klokte af met 328.767 mijl per uur en brak het vorige record met meer dan 100 mijl per uur [bron:AP].
De zoutvlakten hebben ook enkele minder conventionele machines gespeeld, niettegenstaande Bobby Cleveland. Toen Cleveland in juli 2006 het snelheidsrecord over land vestigde, was dat voor een rijdende grasmaaier. Hij duwde zijn Snapper-maaier naar een verbazingwekkende 130,75 mijl per uur [bron:Fast Machines].
Cleveland is niet de enige; de Bonneville Salt Flats worden een plek waar mensen niet alleen snelheidsrecords breken, maar ook conventies. Percepties over het mondiale klimaat zijn overgegaan van zorg naar actie. Als gevolg hiervan gebruiken ingenieurs van universiteiten en startende bedrijven Bonneville als proeftuin voor hogesnelheidsmachines die op alternatieve brandstoffen werken. En op basis van de records die worden neergezet, lijkt het erop dat we in de toekomst geen snelheid hoeven in te ruilen voor een lage CO2-uitstoot.
Dus hoe gaan we onze behoefte aan snelheid in de toekomst realiseren? Nog belangrijker, wat zal de auto's aandrijven die ons zullen brengen waar we heen gaan? Kijk op de volgende pagina onder de motorkap van enkele toekomstige raceauto's die vandaag worden ontworpen.
Er zijn veel groepen die kijken hoe ze lage of geen uitstoot kunnen combineren met echte snelheid. Hoewel de snelheid constant blijft -- 100 mijl per uur in 2008 is hetzelfde als 100 mijl per uur in 2108 -- lijkt het erop dat de bron van die stroom in de nabije toekomst zal veranderen van aardolieproducten naar elektriciteit. Twee concurrerende elektrische technologieën, batterijen en waterstof, hebben al laten zien dat ze het in zich hebben om hoge snelheden te produceren.
Een Californisch bedrijf genaamd AC Propulsion legde de lat voor volledig elektrische sportwagens toen het de tzero creëerde in 1996. Het opmerkelijke aan de tzero is dat hij niet alleen volledig elektrisch is, maar ook erg snel en efficiënt. En hoewel de tzero nooit in productie is gegaan, vond een deel van de technologie van AC Propulsion een nieuw leven aan boord van andere volledig elektrische sportwagens, zoals de Tesla Roadster.
Er zijn slechts drie tzero's ooit gebouwd, maar de bestaande modellen zijn in staat om in slechts 3,6 seconden een versnelling van nul naar 60 mijl per uur te bereiken [bron:AC Propulsion]. Dat is slechts een halve seconde achter de benzine-aangedreven 2008 Ferrari 430 Scuderia [bron:Motor Trend]. De tzero verlegde ook de grenzen van het rijbereik van volledig elektrische auto's. De angst van consumenten om in hun elektrische auto langs de kant van de weg te stranden zonder een stopcontact om op aan te sluiten - of simpelweg beperkt wordt door de afstanden die ze konden rijden - werd weggenomen door het bewezen bereik van de tzero van maximaal 300 mijl tussen oplaadbeurten. Dit bereik werd geleverd door het batterijpakket van de auto, dat bestaat uit 6.800 lithium-ioncellen [bron:AC Propulsion].
Het grootste nadeel van elektrische auto's is simpelweg dat ze uiteindelijk moeten worden opgeladen en dat het proces enkele uren kan duren. Dit is een duidelijk voordeel dat conventionele auto's hebben ten opzichte van elektrische:"opladen" betekent naar een tankstation rijden en benzine of diesel aan de auto toevoegen, meestal een procedure van vijf minuten.
Een team van de Ohio State University ging de uitdaging van het opladen aan toen het de Buckeye Bullet creëerde (BB1 ), een volledig elektrisch voertuig op batterijen dat in 2004 een snelheidsrecord over land van 321 mph vestigde in Bonneville [bron:OSU]. Om dit soort snelheid te produceren, waren echter alle 400 nikkel-metaalhalogenidebatterijen in 90 seconden leeg [bron:FutureCar:Discovery Channel]. Dus de BB1 was met pensioen en de Buckeye Bullet 2 (BB2 ) in productie is genomen.
De tweede incarnatie van de snelle racer haalt zijn sap niet uit elektriciteit die is opgeslagen in batterijen. In plaats daarvan wordt de elektriciteit die nodig is om de BB2 van stroom te voorzien, aan boord geproduceerd uit gecondenseerde waterstof. De brandstofcel van de auto combineert zuurstof en waterstof, die een gelijkstroom produceren. De motorcontroller zet deze gelijkstroom om in wisselstroom om de motor van stroom te voorzien. Net als zijn voorganger, de BB1, heeft de BB2 veel vermogen:een motor van 700 pk [bron:OSU]. Maar in tegenstelling tot de BB1 hoeft de BB2 niet te worden opgeladen.
De jury is er nog niet uit wat precies de elektriciteit zal produceren die de sportwagens van de toekomst aandrijft. Maar met waterstoftankstations die verschijnen in steden als Londen, lijkt het erop dat waterstof batterijen zou kunnen verdringen als een levensvatbare energiebron. En met een volledig elektrisch voertuig dat duidelijk in staat is om de snelheden te produceren die nodig zijn voor sportwagentoepassingen, wie weet welke nieuwe combinaties van alternatieve energie-ingenieurs zouden kunnen bedenken.
Bezoek de volgende pagina voor meer informatie over alternatieve brandstoffen en andere gerelateerde onderwerpen.
