Het produceren van auto's en het zover krijgen dat het publiek ze koopt, is een veeleisende en zeer competitieve onderneming. Fabrikanten worstelen met manieren om hun auto's, vrachtwagens en SUV's zelfs marginaal beter te maken dan de voertuigen van een ander bedrijf.
Autofabrikanten gaan tot het uiterste in pogingen om die vorderingen onder controle te houden voordat ze klaar zijn om openbaar te worden gemaakt. Je hebt misschien foto's gezien in tijdschriften voor autoliefhebbers van prototype-auto's bekleed met zwart vinyl en voorzien van valse uitstulpingen om het ware uiterlijk en de mogelijkheden van de auto te vervormen.
Als ze zo geheim zijn, waarom zou je de auto's dan überhaupt in het openbaar laten?
Om er zeker van te zijn dat hun auto's voldoen aan de eisen van de consument en de concurrentie, testen autofabrikanten hun auto's in alle soorten omgevingen. Hoewel er veel getest kan worden op gesloten circuits, moeten autotests in de echte wereld plaatsvinden in echte omstandigheden. Door gegevens van het circuit te combineren met informatie die is verkregen tijdens het rijden op de openbare weg, gebruiken autofabrikanten tests om voertuigen te maken waarvan ze hopen dat ze de markt tevreden zullen stellen.
Dit brede proces omvat alles, van prestaties en comfort tot betrouwbaarheid en veiligheid. Het omvat ook kwaliteit en uitstraling. Het idee achter het testen van auto's is dat fabrikanten alle knikken en potentiële problemen van een model kunnen oplossen voordat het volledig in productie gaat. Het is veel goedkoper om een probleem met een product op te lossen voordat je het massaal gaat produceren dan om problemen te ontdekken en ze daarna op te lossen.
In dit artikel bekijken we enkele aspecten van autotesten en hoe dit de lat voor auto-ontwerp en -productie hoger legt. Door te testen en te tweaken kunnen auto's elk jaar beter worden, terwijl de prijzen stabiel blijven of zelfs dalen voor dezelfde set functies.
Maar uiteindelijk draait het bij autotesten om het misbruiken van een voertuig om zijn limieten op te zoeken.
Inhoud
Als u een auto bezit en uw reparatie- en onderhoudskosten laag wilt houden, is de kans groot dat u er zeer goed voor zorgt. Dat wil zeggen, u rijdt er matig en bescheiden mee en laat hem regelmatig onderhouden. U vermijdt het rijden in extreme omstandigheden, zoals extreem heet of verdovend koud weer, waar mogelijk. Je zou het in een garage kunnen bewaren. De stress van hard rijden, extreme temperaturen en blootstelling aan het milieu eisen hun tol van een auto. Alles wat een eigenaar kan doen om deze omstandigheden te verminderen, verhoogt de levensverwachting van de auto.
Bij autotests is het idee precies het tegenovergestelde. Fabrikanten proberen de pre-productievoertuigen die ze testen af te ranselen om problemen op te lossen en op te lossen. Ze willen problemen zelf oplossen, voordat consumenten de kans krijgen om problemen te ervaren en te klagen. Om dit te doen, zoeken de autofabrikanten moeilijke omgevingen op, zoals Death Valley in de Verenigde Staten, particuliere testfaciliteiten die eigendom zijn van externe bedrijven, of het beroemde racecircuit Nurburgring in Duitsland, om maar enkele voorbeelden te noemen.
Bovendien stellen fabrikanten hun auto's ter beschikking aan bepaalde media om hun proefrit-impressies te krijgen en om buzz te creëren rond baanbrekende auto's voordat ze in de verkoop gaan voor consumenten.
Het testen van auto's heeft de neiging om gesprekken te genereren rond de meeste nieuwe voertuigprototypes, maar misschien vinden de meest opwindende tests plaats met krachtige voertuigen. Op de beruchte, uitdagende testbaan van de Nürburgring, rijden 's werelds snelste productieauto's over een bochtig parcours met een lengte van 21 tot 24 kilometer, afhankelijk van de gebruikte baanconfiguratie.
Testen op de Nürburgring en op andere hogesnelheidscircuits helpen autofabrikanten om informatie te verzamelen over de acceleratie-, rem- en handlingcapaciteiten van de testauto. Het is ook een soort marketinginstrument geworden, aangezien de topfabrikanten elk jaar proberen de zittende recordhouder omver te werpen. Deze opschepperij vindt vervolgens zijn weg naar het marketingmateriaal van een voertuig, met de bedoeling het prestige van zowel het model als het merk te vergroten.
Met enkele tientallen grote automerken over de hele wereld, is er zeker concurrentie voor testbronnen. Voor het grootste deel hebben de fabrikanten een beleid van vreedzame coëxistentie aangenomen in testgebieden, waarbij ze "gentlemen's agreements" hebben aangenomen om elkaar niet lastig te vallen of specificaties van voertuigen van concurrenten vast te leggen.
Dit betekent echter niet dat autofabrikanten niet op hun hoede zijn bij het testen van hun auto's in het openbaar.
Ga naar de volgende pagina om te lezen over het kat-en-muisspel dat autotechnici gedwongen worden te spelen met spionnen.
In Hollywood worden beroemdheden voortdurend opgejaagd door paparazzi, die opdringerige fotografen en videografen die elkaar en hun onderwerpen verdringen voor de perfecte foto. Deze afbeeldingen worden voor honderden of zelfs duizenden dollars verkocht aan tijdschriften en roddelbladen en websites over de hele wereld.
De situatie is vergelijkbaar in de wereld van autofotografie, behalve dat deze spionagefotografen op jacht zijn naar nieuwe en voorheen onzichtbare auto's in plaats van overbelichte sterretjes. Met zoveel titels van automagazines, hechten redacteuren er veel waarde aan informatie aan hun lezers te presenteren voordat concurrenten de kans krijgen om dit te doen.
Spionfotografen zijn meestal onafhankelijke contractanten. Ze besluipen hun prooi door naar locaties te rijden waar ze verwachten dat ingenieurs prototypes van voertuigen testen. Daarna installeerden ze hun apparatuur -- dure camera's met enorme telelenzen.
Automagazines betalen behoorlijke beloningen aan fotografen die meeslepende foto's van nieuwe en geheime auto's terugbrengen. De vergoeding kan variëren van $ 500 tot $ 900 voor een goede spionage [bron:Woodyard].
Terwijl fotografen hun foto's vaak heimelijk verkrijgen, kunnen ze de voertuigen van dichtbij bekijken om meer details vast te leggen. Soms kan de situatie gespannen worden, omdat de ingenieurs die de tests uitvoeren de taak hebben om de auto's zo geheim mogelijk te houden. Soms verdringen ze zich rond een testauto om deze met hun lichaam af te schermen. Soms bedekken ze de auto's met een lijkwade.
Fabrikanten zullen vaak proberen het ontwerp van hun testvoertuigen te camoufleren door zwart vinyl op hun oppervlakken aan te brengen. Om fotografen en concurrenten nog meer in de war te brengen, kunnen autofabrikanten schuimrubberen body-inserts toevoegen om de ware vorm van de auto te verbergen. Een andere truc is om de auto te bedekken met complexe patronen die het oog (en de camera) verwarren. Fabrikanten gaan zelfs zo ver om markeringen, medaillons of andere logo's, zowel binnen als buiten de auto, te verbergen die erop kunnen wijzen wie de auto heeft gemaakt.
Ga naar de volgende pagina om erachter te komen hoe de testprocedures zelf werken, wie ze uitvoert, wat ze meten en wat ze bereiken.
Het testen van een auto in de Verenigde Staten is een lang, duur en vaak vervelend proces. Het doel van de fabrikant is om een voertuig te maken dat voldoet aan de vastgestelde veiligheidsnormen van de overheid, dat bestand is tegen normaal gebruik door de consument en minimale garantieclaims met zich meebrengt en dat precies tussen de vraag van de klant en de winstgevendheid in komt te staan.
Een van de bekendere tests is crashtesten. U kent misschien de slow-motionfilms van auto's die crashtests ondergaan met dummies in "spelende" autopassagiers. Afhankelijk van het doel van de film vliegt de paspop door de voorruit of wordt beschermd door een autogordel en airbag. Fabrikanten laten graag de spreekwoordelijke trompet klinken als een van hun voertuigen, vooral een gezinsvoertuig, goed scoort in door de overheid en onafhankelijke crashtests.
In de Verenigde Staten zijn de twee belangrijkste instanties die crashtests uitvoeren, het Insurance Institute for Highway Safety en de National Highway Traffic Safety Administration. Beide opereren onafhankelijk van de auto-industrie.
Naast crashtests moeten autofabrikanten een overvloed aan kwaliteitsmetingen volgen. Deze tests worden door de fabrikanten zelf uitgevoerd om hun voertuigen zoveel mogelijk te verfijnen. Hier zijn een paar vragen die fabrikanten kunnen beantwoorden:
Als dat veel lijkt om bij te houden, dan is dat omdat het zo is. Autofabrikanten wijzen echter meestal gespecialiseerde teams toe om elk van deze vragen te beantwoorden, zodat ze op korte termijn met de beste oplossingen kunnen komen.
Afhankelijk van wat er wordt gemeten of getest, kunnen technici ter plekke wijzigingen aanbrengen. In andere gevallen kunnen testresultaten een uitgebreide heroverweging vereisen van hoe een onderdeel of een set onderdelen werkt. Om ervoor te zorgen dat het hele testproces redelijk op schema blijft, maken fabrikanten meerdere 'testmuilezels' of pre-productieauto's om te testen. Op deze manier kunnen meerdere systemen tegelijk worden ontworpen en geëxperimenteerd.
Niet alle fabrikanten volgen exact dezelfde testprocedures voor al hun auto's, vrachtwagens en SUV's. Ontdek hoe deze procedures verschillen op de volgende pagina.
Het testen van auto's is duur. De automobielprototypes, of testmuilezels, kunnen enkele honderdduizenden dollars kosten, zelfs voor zogenaamde economy-auto's. Bovendien vereist het het betalen van de salarissen van teams van ingenieurs, het betalen van de kosten van speciale meetapparatuur en het beschieten van maaltijden en accommodatie voor deze kleine legers wanneer ze hun experimenten buiten hun hoofdkantoor moeten uitvoeren.
Daarom zou een forenzenauto op instapniveau niet aan dezelfde testcriteria worden onderworpen als een Corvette, die GM op de markt wil brengen als een auto van "wereldklasse". En die Corvette zou evenmin aan dezelfde offroad-ontberingen worden onderworpen als een ruige Hummer.
Soms krijgen fabrikanten waardevolle ontwerp- en technische gegevens van bronnen buiten hun officiële testprogramma's voor preproductievoertuigen. Enkele van deze bronnen zijn:
Ondanks al hun bijdragen aan de vooruitgang van de auto's, ontmoeten testauto's bijna altijd een onaangenaam lot. Omdat het meestal onvoltooide werken zijn die niet kunnen worden verkocht en onder garantie kunnen worden gesteld, worden de meeste testmuilezels eenvoudigweg naar de breker gestuurd zodra hun werk is gedaan. Dit lot werd controversieel duidelijk gemaakt in de documentaire "Who Killed the Electric Car?" Nadat General Motors had besloten het programma voor elektrische auto's van EV1 te beëindigen tegen de wens van de supporters van EV1 in, kreeg het bedrijf te maken met een storm van controverse toen ze de voertuigen wegsleepten om te worden vernietigd.
Ford kreeg in 2004 met soortgelijke verontwaardiging te maken, toen het besloot de stekker uit zijn experiment met elektrische auto's te trekken met zijn Think-model, dat het had verhuurd aan klanten die het wilden testen. Een public relations-nachtmerrie voor Ford volgde toen het bericht uitlekte dat het bedrijf van plan was de auto's na de testperiode van drie jaar te vernietigen. Het bedrijf gaf uiteindelijk toe door ermee in te stemmen de auto's terug te sturen naar Noorwegen, waar ze werden geproduceerd [bron:Associated Press].
Hoewel die specifieke beslissingen sociaal en politiek beladen waren vanwege hun ecologische ondertoon, is het een feit dat testauto's routinematig worden vernietigd zodra fabrikanten ze niet langer nodig hebben.
Ga naar de volgende pagina voor meer informatie over hoe auto's worden getest.
