Autofabrikanten begonnen in 1927 met het gebruik van gelaagd veiligheidsglas, ook wel autoglas genoemd, voor autoruiten. Om gelaagd veiligheidsglas te maken, plaatst de fabrikant een dunne laag flexibele doorzichtige plastic film genaamd polyvinylbutyral (PVB) tussen twee of meer stukken glas. De plastic film houdt het glas op zijn plaats wanneer het glas breekt, waardoor verwondingen door rondvliegend glas worden verminderd. De film kan ook uitrekken, maar het glas plakt er nog steeds aan. Het is ook vrij moeilijk om gelaagd veiligheidsglas door te dringen in vergelijking met normaal ruitglas. De "sandwich met wat geven" waarvan gelaagd veiligheidsglas is gemaakt, helpt ook om de inzittenden in een voertuig te houden! Banken gebruiken een meerlaags gelaagd glas om kogels te stoppen.
Gelaagd veiligheidsglas heeft nog twee andere voordelen:
Gelaagd veiligheidsglas wordt ook gebruikt in:
Gelaagd veiligheidsglas is bestand tegen vallen uit het frame tijdens een aardbeving of een tornado.
Gehard veiligheidsglas is een enkel stuk glas dat wordt gehard met behulp van een proces dat het glas verwarmt en vervolgens snel afkoelt om het te harden. Het hardingsproces verhoogt de sterkte van het glas tot vijf tot tien keer die van ongehard glas. Gehard veiligheidsglas breekt anders dan gewoon helder glas. Wanneer gehard veiligheidsglas wordt geraakt, breekt het niet in scherpe, gekartelde stukjes granaatscherfachtig glas zoals normale ruiten of spiegels. In plaats daarvan breekt het in kleine kiezelachtige stukjes, zonder scherpe randen. Het wordt gebruikt in de zij- en achterruiten van auto's. Brillen maken gebruik van gehard glas dat is getemperd met behulp van een chemisch proces.
Gehard veiligheidsglas wordt ook gebruikt in:
U kunt op een zonnige dag gemakkelijk gehard veiligheidsglas in de achterruiten van een auto zien als u een gepolariseerde zonnebril draagt. Kantel je hoofd ongeveer 90 graden en je ziet een symmetrisch patroon in het glas dat ontstaat tijdens het harden.
