De kans is groot dat je elke dag (of in ieder geval in) een auto rijdt. Misschien heb je een gezin dat met jou in die auto rijdt. En de kans is groot dat u die auto vertrouwt om u en uw gezin te beschermen. Zelfs onder ongebruikelijke rijomstandigheden - raar weer, hoge snelheden, hobbelige wegen, ongelukken - verwacht u dat uw auto goed reageert en u en uw dierbaren beschermt. De fabrikant heeft immers geadverteerd dat de auto bepaalde capaciteiten heeft en veilig is om mee te rijden.
Maar hoe weet de fabrikant dat precies? Hoe weten de mensen die uw auto hebben gebouwd precies tegen welke omstandigheden hij bestand is? Hebben ze het voor de zekerheid door alle mogelijke wegomstandigheden gereden onder alle mogelijke omstandigheden?
Nou ja, dat deden ze. Voordat een auto op de markt wordt gebracht, moet deze onder extreme omstandigheden worden getest om er zeker van te zijn dat er geen fabricagefouten of ontwerpfouten in voorkomen die ervoor zorgen dat de auto onveilig wordt of zich onvoorspelbaar gedraagt. Natuurlijk horen we af en toe dat een auto wordt teruggeroepen vanwege een onverwacht defect, zoals een plotselinge acceleratie of een ontploffing bij een botsing, maar deze dingen zijn vrij zeldzaam. De meeste auto's gedragen zich precies zoals ze zouden moeten, althans het grootste deel van de tijd.
Waar testen fabrikanten hun auto's om er zeker van te zijn dat ze werken zoals geadverteerd? Bijna elke grote autofabrikant heeft een testterrein voor auto's, een plek waar ze auto's kunnen testen en testen, en ze rigoureus kunnen testen tegen extreme en variërende omstandigheden bij verschillende snelheden en variërende passagiersbelasting. Deze proeftuinen hebben een lange geschiedenis, die meer dan een eeuw teruggaat. Enkele van de meest kleurrijke afleveringen in de autogeschiedenis hebben plaatsgevonden op deze testbanken van autotechnologie, maar de meesten van ons zullen er nooit van weten.
Dus, waar zijn deze proeftuinen precies en wat doen de autofabrikanten daar? Dit is niet bepaald een geheim. Desalniettemin doen de meeste fabrikanten er niet alles aan om mensen te laten weten wat er in hun eigen testfaciliteiten gebeurt. Volkswagen denkt zelfs graag dat zijn testbaan geheim is (maar wij weten beter). In de rest van dit artikel zullen we kijken naar de geschiedenis van autotestplaatsen en wat het is dat bedrijven van GM tot Fiat daar doen.
Tot de jaren twintig van de vorige eeuw werden autotests op dezelfde plaats uitgevoerd als het meeste autorijden - op stadsstraten en landwegen. Maar toen de auto een steeds belangrijker vervoermiddel werd en de wegen vol kwamen te staan met auto's, was dit niet meer haalbaar. Het was te gevaarlijk om auto's op openbare plaatsen te testen. Bovendien werden autofabrikanten op hun hoede om het publiek hun auto's te laten zien terwijl ze nog in de testfase zaten. Concurrenten hebben misschien de kans om handelsgeheimen te stelen of journalisten kunnen toekomstige modellen van te dichtbij bekijken.
In 1924 opende General Motors de Milford Proving Grounds in wat toen een vrij geïsoleerd deel van Michigan was. Het was 's werelds eerste speciale testterrein voor auto's. De oorspronkelijke locatie bestond uit een grindlus van iets minder dan 4 mijl (6,4 kilometer) in omtrek, plus een rechte lijn. De hele faciliteit was slechts 4,6 vierkante kilometer groot en slechts één medewerker werkte fulltime op het proefterrein. Zijn naam was Ruggles Simcock. Hij was de onderhoudsinspecteur van de faciliteit.
In 1928 drukte GM een pamflet uit over de Milford Proving Ground waarin de grondgedachte erachter duidelijk werd vermeld:"Geen enkele andere industrie is zo snel vooruitgegaan met zo weinig basisfeiten - feiten die nodig zijn als de auto van toenemend nut moet zijn. Als de industrie haar vooruitgang wil voortzetten, moet ze meer feiten weten over het gebruikte materiaal, de economische aspecten van het ontwerp en wat er gebeurt als de auto mijl na mijl op de weg wordt gebruikt in de handen van Om deze feiten te achterhalen, besloot General Motors vijf jaar geleden om een proeftuin op te zetten en er de meest uitgebreide onderneming ter wereld van te maken" [bron:GM Heritage Centre].
Deze grondgedachte ging niet verloren bij andere autofabrikanten. In 1925 opende Ford zijn eigen proefterrein in Dearborn, Michigan, en hetzelfde jaar bouwde Packard een proefterrein in Shelby Township, Michigan. Tegen het midden van de jaren twintig was het landelijke Michigan een broeinest van auto-testbanen.
Nu heeft bijna elke autofabrikant minstens één zo'n testterrein en sommige hebben er meerdere. Nissan heeft er een in de prefectuur Tochigi, Japan. Chrysler heeft er een in Yucca, Arizona, die het in 2007 kocht van de Ford Motor Company, en een andere in Chelsea, Michigan. En wat is er in de loop der jaren gebeurd met GM's Milford Proving Grounds? Het is gegroeid. Het beslaat nu 4.000 acres en heeft 132 mijl (212,4 kilometer) aan wegen. Er zijn meerdere tracks, in alle vormen van rechte stukken tot loops. Er is ook een voertuigdynamica-testgebied (VDTA) dat bekend staat als Black Lake, een 67 hectare groot stuk asfalt waar auto's met topsnelheden kunnen worden gereden en onder verschillende oppervlakteomstandigheden kunnen worden getest. Helaas, het landelijke Michigan is niet meer zo landelijk als vroeger en GM heeft regelmatig overwogen om de site, die nu wordt omgeven door moderne ontwikkelingen, te verkopen. Hoewel dit het verlies van een historische faciliteit zou betekenen, kan GM het zonder stellen. Het bedrijf heeft extra proeftuinen in Arizona, Mexico, Brazilië, Australië, Engeland, Brazilië en Duitsland. En er zijn tal van onafhankelijke testcentra voor auto's die graag de achterstand oppakken.
Dus hoe zien deze testfaciliteiten eruit? Op de volgende pagina zullen we een typisch auto-proefterrein bekijken en bespreken wat daar gebeurt.
Een typisch automotive testterrein ziet eruit als een combinatie van een militaire basis en een pretpark. Vanuit de lucht bestaat een faciliteit als GM's Milford Proving Ground uit lussen en slierten, rechte lijnen en cirkels, alsof het een wijk is die is ontworpen door een dronken stadsplanner. Maar geloof ons niet op ons woord. Bekijk het zelf maar eens op Google Maps. Die grote zwarte massa in de rechterbovenhoek is GM's Black Lake-testfaciliteit voor voertuigdynamiek, die er precies zo uitziet als zijn naamgenoot - een gitzwart meer van asfalt. Dichterbij kan het bijna net zo nat lijken als een meer. Sprinklers worden gebruikt om het oppervlak af te wateren om het gedrag van voertuigen op gladde, wrijvingsarme oppervlakken te testen.
Dit is de plek om naartoe te gaan als je auto's tot vernietiging wilt zien testen. (Testvoertuigen worden uit dienst genomen als ze te in elkaar geslagen worden om te rijden.) Het is ook de plek waar je moet zijn als je net zo goed wilt rijden als de autotesters. GM-instructeurs geven een cursus in geavanceerde rijvaardigheid op de faciliteit, waar u kunt leren hoe u een uit de hand gelopen slip weer onder controle krijgt of hoe u omgaat met een onverwachte klapband. Een hindernisbaan biedt zowat elk gevaar dat een auto waarschijnlijk aankan bij iets dat lijkt op normaal gebruik, tot heuvels, een grindgroeve en een nepspoorweg die het pad van de bestuurder kruist.
Er zijn verschillende testtracks beschikbaar. Er is de Oval Track, de Circle Track, de North/South Straightaway en de East/West Straightaway, die er allemaal precies zo uitzien als hun naam aangeeft. De Seven Sister-baan is kort maar heeft zeven bochten, die het vermogen van een auto testen om krappe bochten te nemen zonder uit de hand te lopen of van de rijbaan te raken.
Er zijn verschillende speciale testfaciliteiten. Het Vehicle Safety and Crashworthiness Laboratory (VSCL) laat GM het kantelen van auto's en de effectiviteit van airbags testen. In één test rijden auto's langs een kurkentrekkerhelling, maken ze een salto in de lucht en maken ze een noodlanding. (Probeer dit niet thuis.) De tests bestaan echter voornamelijk uit het met hoge snelheden verpletteren van auto's tegen massieve muren. Onnodig te zeggen dat hier de dummies van crashtests rondhangen, waaronder een die specifiek een zwangere vrouw simuleert. Zijn naam is het maternale antropomorfe meetapparaat versie 2B -- of gewoon MAMA2B.
Ga echter niet naar de Milford Proving Grounds om een glimp op te vangen van aankomende GM-auto's. De voertuigen zijn vaak opzettelijk vermomd, in plastic gewikkeld of dragen maskers aan de voorkant zodat hun lijnen niet zichtbaar zijn. Dit voorkomt dat paparazzi van de autopers (of gewoon nieuwsgierige versnellingsbakken) foto's van de auto's maken voordat GM ze officieel aankondigt.
De GM Milford Proving Grounds is natuurlijk slechts een van de vele van dergelijke testterreinen in de Verenigde Staten en de wereld. De meeste anderen hebben echter vergelijkbare uitrusting, sporen en faciliteiten, met variaties. De testfaciliteit van Volkswagen in Ehra Lessien, Duitsland, heeft bijvoorbeeld een recht spoor dat zo lang is dat het, als je het van de ene kant naar de andere kant bekijkt, achter de horizon lijkt te verdwijnen. Volkswagen doet graag alsof zijn testterrein geheim is, maar je kunt het vanuit de lucht bekijken via het web. Fiat's Circuito di Balocco-circuit in Balocco, Italië, is ontworpen voor het testen van Alfa Romeo's, maar het staat nu open voor andere autofabrikanten met voertuigen om te testen en kan ook worden gebruikt voor autoracen.
Dit testterrein is de thuisbasis van enkele van de wildste auto-actie ter wereld. Maar het wordt allemaal gedaan in de naam om auto's veiliger en veiliger te maken voor gewone mensen om te rijden.
Volg de links op de volgende pagina voor meer informatie over autoveiligheid en andere gerelateerde onderwerpen.
Bronnen
