Sorry, maar snelheidscontroles zijn eigenlijk geen valstrikken

Dit is het basisscenario dat waarschijnlijk de rillingen over de rug van elke bestuurder veroorzaakt. Je rijdt over een onbekend stuk snelweg en je let niet te veel op je snelheidsmeter. De tweede keer nadat je een reclamebord passeert, merk je dat er een politieauto achter geparkeerd staat en dat de agent toevallig een radargeweer op je heeft gericht. Voor je het weet wordt je uitgezwaaid en gevraagd om je rijbewijs en kentekenbewijs te overleggen. Een paar lange minuten later rijd je weg met een duur bekeuring in je dashboardkastje.

Betrapt worden in een snelheidscontrole - losjes gedefinieerd als een plek waar wetshandhavers op de loer liggen om te betrappen en bestuurders die de limiet overschrijden - kan een frustrerende ervaring zijn. En het is waarschijnlijk niet zo ongewoon. Aan de kant worden geschoven voor te hard rijden is iets dat bijna één op de tien automobilisten elk jaar overkomt, volgens een onderzoek dat in 2013 is uitgebracht door de National Highway Traffic Safety Administration. Degenen die werden staande gehouden zeggen 68 procent van de tijd kaartjes te hebben gekregen, terwijl 27 procent er met slechts een waarschuwing vandoor kwam (nog eens 5 procent kreeg ook geen). En afhankelijk van de locatie kunnen degenen die geciteerd worden, ernstige financiële pijn voelen. In de staat New York kan een bekeuring voor te hard rijden u bijvoorbeeld meer dan $ 1.000 kosten, volgens de verkeersveiligheidscommissie van de gouverneur.

Je zou kunnen denken dat dit allemaal oneerlijk en mogelijk illegaal lijkt. Hoe komt het dat de politie zich kan verbergen en wachten tot nietsvermoedende speeders in hun strik vallen? Is het plaatsen van een snelheidscontrole niet een vorm van beknelling? De twee termen klinken tenslotte zo op elkaar.

Sorry dat ik je teleurstel, maar probeer dat argument nooit in de verkeersrechtbank.

"Een snelheidscontrole is geen beknelling omdat een officier een bestuurder niet uitnodigt, verleidt of aanmoedigt om te hard te rijden", legt Valdosta, advocaat uit Georgia, William Long Whitesell in een e-mail uit. Zoals Whitesell verder in deze blogpost van 2017 beschrijft, heeft de politie geen enkele wettelijke verplichting om automobilisten te vertellen waar ze zijn, en het is volkomen oké dat ze hun aanwezigheid verbergen in een poging om overtreders te pakken te krijgen. Om bekneld te raken, moeten ze iets heel schandaligs doen - zoals naast je rijden in een ongemarkeerd voertuig, vragen hoe snel je sportwagen kan gaan en je vervolgens uitdagen voor een race. (Dat is slechts een hypothetisch voorbeeld, zegt Whitesell.)

En dat geldt niet alleen in Georgië. Andere staten gebruiken dezelfde definitie van beknelling. De jury van Pennsylvania, Jessica Brewbaker, geeft een soortgelijke uitleg van wat beknelling eigenlijk betekent in deze PennLive.com-kolom van 2014.

Hoewel niemand graag wordt aangehouden voor te hard rijden, is het niet moeilijk om het belang van het handhaven van snelheidslimieten te begrijpen. Volgens de National Highway Traffic Safety Administration was te hard rijden een factor in 27 procent van alle dodelijke ongevallen in 2016, het meest recente jaar waarvoor gegevens beschikbaar waren, en die ongevallen kostten meer dan 10.000 mensen het leven.

Dat gezegd hebbende, zijn snelheidscontroles ook op sommige plaatsen onder de loep genomen, waar kleine steden ervan werden beschuldigd erop te vertrouwen als geldmaker in plaats van levens te redden. Garry Biller, voorzitter van de National Motorists Association, een belangenorganisatie in Waunakee, Wisconsin, legt uit dat al decennia lang de afspraak in verkeerstechniek is dat snelheidslimieten de 85e-percentielregel moeten volgen. Dat betekent dat de wettelijke limiet slechts enkele mijlen per uur hoger moet zijn dan de gemiddelde snelheid van het verkeer op dat specifieke stuk weg, waarvan onderzoek heeft aangetoond dat dit de veiligste snelheid is voor automobilisten.

Maar dat aantal is niet per se permanent, aangezien de verkeersstroom in de loop van de tijd kan evolueren. Als er geen recent verkeersonderzoek is geweest, kan er een situatie ontstaan ​​waarin de aangegeven snelheidslimiet daadwerkelijk langzamer is dan de heersende verkeersstroom.

"Als we die vinden op locaties waar zwaardere wetshandhaving lijkt te zijn, doet ons dat vermoeden dat de handhaving meer op inkomsten is gebaseerd", zegt Biller.

De Nationale Snelheidscontrolebeurs

Het is moeilijk te zeggen hoe snelheidscontroles precies bestaan. In een poging om bestuurders op hun aanwezigheid te wijzen, heeft de NMA een database samengesteld met meer dan 80.000 door gebruikers opgegeven mogelijke locaties voor snelheidscontroles in de VS en Canada. Er zijn ook enkele beruchte historische voorbeelden, zoals de kleine steden Lawtey en Waldo in Florida, waar de politie zoveel snelheidsbekeuringen uitschreef dat de AAA in 1995 beide officieel als "Traffic Traps" bestempelde en zelfs buiten hen borden oprichtte om onoplettende mensen te waarschuwen. bestuurders te vertragen. (Volgens de Gainesville Sun en dit AAA-persbericht hebben de steden uiteindelijk hun manier van leven veranderd en in 2018 heeft AAA de aanduiding officieel verwijderd.)

Volgens dit rapport uit 2017 van de National Conference of State Legislatures hebben sommige staten de afgelopen jaren geprobeerd steden te ontmoedigen om snelheidscontroles te gebruiken door wetten aan te nemen die het percentage van de inkomsten dat een stad kan halen uit verkeersboetes, beperken. Florida heeft bijvoorbeeld in 2015 wetgeving aangenomen die een gemeente of provincie verplicht om een ​​rapport in te dienen bij een wetgevende auditcommissie als de totale inkomsten uit citaten meer dan een derde van de jaarlijkse kosten van een lokale wetshandhavingsinstantie betalen. Georgië heeft een wet die veronderstelt dat snelheidsdetectieapparatuur voor ongepaste doeleinden wordt gebruikt als de resulterende boetes 40 procent of meer van het budget van het agentschap dekken. New York, Oklahoma en Texas hebben soortgelijke wetten aangenomen. Een andere staat, Missouri, heeft in 2015 een wet aangenomen die vereist dat alle inkomsten uit citaten van meer dan 10 procent van de bedrijfskosten worden overgedragen aan de staat om scholen te financieren.

In 1901 passeerde Connecticut de eerste snelheidslimiet van het land voor motorvoertuigen, die volgens Connecticuthistory.org was vastgesteld op 19 kilometer per uur. Automobilisten moesten ook snelheid verminderen bij het ontmoeten van een paard en stoppen als het dier bang leek.