De geschiedenis van 4WD versus AWD is verweven met de geschiedenis van de Amerikaanse techniek en Amerika zelf. Amerikaanse autofabrikanten pionierden tijdens de Tweede Wereldoorlog met in massa geproduceerde voertuigen met vierwielaandrijving (4WD). Na de oorlog waren de Willys Jeep en Dodge Power Wagon de eerste 4WD's die in de fabriek beschikbaar waren voor burgers. Maar 4WD-aandrijflijnen in historische auto's hadden twee technologische tekortkomingen. Totdat ingenieurs deze problemen eindelijk hadden opgelost, waren fulltime All Wheel Drive (AWD)-chassis niet haalbaar.
Het eerste belangrijke stuk van 4WD versus AWD is dat 4WD tientallen jaren ouder is dan AWD. De meeste vroege motorvoertuigen hadden een voorste motor en transmissie-eenheid. De transmissie liet een aandrijfas draaien die op zijn beurt het vermogen naar de achteras overbracht. Alle vroege in massa geproduceerde voertuigen waren achterwielaangedreven (RWD). In bochten moesten de buitenbanden sneller draaien dan de binnenbanden. Daarom hebben autofabrikanten versnellingsdifferentiëlen uitgevonden om de ene band sneller te laten draaien dan de andere band op dezelfde as.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest Amerika troepen over het platteland vervoeren. Amerikaanse autofabrikanten voerden een stap verder door het perfectioneren van vierwielaangedreven Jeeps en Power Wagons. 4WD-aandrijflijnen omvatten een tussenbak tussen de transmissie en de aandrijfas. Deze tussenbak drijft een tweede, naar voren gerichte aandrijfas aan. Deze tweede aandrijfas brengt het vermogen over op de vooras, die op zijn beurt de voorwielen aandrijft. Dit 4WD-systeem was een uitstekende manier om voertuigen in gladde omstandigheden in beweging te krijgen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontdekten autofabrikanten dat 4WD-componenten zeer snel verslijten. Ten eerste moeten de actieve voorassen zowel sturen als rijden. Dit doen ze met kogelgewrichten tussen de as en de voorwielen. Maar deze kogelgewrichten slijten snel.
Ten tweede is er geen differentieel tussen de voor- en achteras. Wanneer een voertuig een bocht neemt, moeten de voor- en achterwielen met iets verschillende snelheden draaien. Daarom, wanneer een 4WD-voertuig een bocht neemt, verslijt het asoverbrengingen, banden en andere componenten.
Beide problemen worden erger op de stoep. En beide problemen zijn erger tijdens snel rijden.
Autofabrikanten losten deze problemen op met een keuzehendel op de tussenbak. De bestuurder van een 4WD-voertuig kan overschakelen naar 2WD wanneer de tractie goed is. Als ze 4WD sparen voor wanneer ze die het meest nodig hebben, gaan alle aandrijflijncomponenten langer mee. Toen ingenieurs eindelijk deze 4WD-zwakheden oplosten, maakten ze AWD mogelijk. De mogelijkheid om alle vier de wielen met hoge snelheden aan te drijven, is het belangrijkste verschil tussen 4WD en AWD.
Moderne autokopers moeten kiezen tussen 4WD versus AWD. In een AWD-voertuig kan de bestuurder niet overschakelen naar 2WD. Een van de voordelen van AWD is dat de bestuurder zich nooit zorgen hoeft te maken over de rijmodus. Dat gezegd hebbende, slijten AWD-voertuigen vaak sneller dan 2WD-voertuigen. Bovendien werken AWD-componenten het beste voor aandrijflijnen met een lager koppel.
Een belangrijk verschil tussen vierwielaandrijving en vierwielaandrijving zit in de differentiëlen van het voertuig. Elk AWD-voertuig heeft een centraal differentieel zodat de voor- en achterbanden met verschillende snelheden kunnen draaien. Het middendifferentieel beperkt de slijtage van de aandrijflijn op droog wegdek of tijdens snel rijden.
Sommige AWD-voertuigen hebben zelfs een sperdifferentieel. Dit differentieel zorgt ervoor dat een van de wielen niet te veel sneller draait dan de andere. Een wiel dat te snel draait, is een probleem bij off-road met beperkte tractie. Weer andere AWD-voertuigen functioneren meestal als een 2WD-voertuig om aandrijflijncomponenten te beschermen. Wanneer dan een van de wielen begint te draaien, schakelt een automatische koppeling AWD in zonder enige tussenkomst van de bestuurder.
