Ik ben geen wijs man en heb dat ook nooit beweerd. Het lezen van mijn eerdere edities van Old Work Truck Chronicles zal dat aan iedereen bewijzen. De aankoop van mijn Ford F600 uit 1966 was de eerste stap op een moeilijke, pijnlijke weg. En toen, na een tijdje dagelijks gereden te hebben, was ik ervan overtuigd dat ik er nog een nodig had. Dus heb ik meer dan 500 mijl heen en terug gereisd om een '63 International Loadstar 1800 te kopen. De resultaten zijn... wisselend, om het voorzichtig uit te drukken, maar dat is slechts gedeeltelijk de schuld van de vrachtwagens. De rest is allemaal van mij.
We beginnen met de Ford. De laatste keer dat ik erover schreef, vertrouwde ik op de 55-jarige inline-zes om me elke dag van punt A naar punt B te brengen. De motor zelf is en is vrijwel altijd solide geweest, maar ik heb maanden - ja, meervoud - besteed aan het opsporen van een brandstofprobleem. Ik heb de carburateur verwijderd, de stalen leidingen vervangen om dampophoping te voorkomen, de brandstofpomp verplaatst van de motorruimte naar onder de cabine en... nada. Ik zou de 50 mph halen, me optimistisch voelen en zelfs af en toe mijn bestemming bereiken. Daarna viel het helemaal uit en bleef ik achter met een vrachtwagen van 8.500 pond die ik op de een of andere manier naar huis moest slepen.
"Wat als het de vonk is?" Ik vroeg mezelf. Ik heb toen de oude verdeler verwisseld voor een enkeldraads unit die de punten en de condensor verwijderde, maar zoals je zou kunnen raden, een doorbraak ontging me.
Eindelijk, na het losmaken van de brandstoftank in de cabine en het traceren van daar naar de carburateur, vonden we een stuk brandstofslang van 12 inch verborgen achter mijn rembekrachtiger die volledig was ingestort. Het was hoogstwaarschijnlijk origineel en vrijwel zeker de oorzaak van mijn hoofdpijn die meerdere volle dagen kostte en een paar honderd dollar kostte om het te repareren.
Ik reed er daarna een paar keer mee, waarbij ik heuvels opreed en het pedaal tot op de grond drukte, in feite het brandstofprobleem smekend om terug te komen als het durfde. Nou, het gebeurde onvermijdelijk weer nadat ik ermee op onderdelen had gereden om bougies voor de International te krijgen. Ik was maar anderhalve mijl van huis en het duurde niet lang voordat een chauffeur van een bestelwagen van Lowe aanbood me terug te slepen. Een echte stand-up man, dat was hij.
Daardoor voelde ik me nog slechter toen zijn vrachtwagen brak toen ik de mijne uit de weg probeerde te duwen. Hij trok me naar het midden van de onverharde weg voor mijn huis en hij koos ervoor om de Ford aan de kant te duwen om tijd te besparen, wat ik prima vond. Het probleem is dat de bumper van zijn Freightliner afgescheiden uiteinden heeft die draaien en loskomen bij een botsing - nadat hij naar mijn truck was geduwd en het gaspedaal had ingedrukt, boog de bumper naar achteren. Hij stapte uit en probeerde hem recht te trekken, maar hij liet hem los toen hij aan het trekken was, waardoor hij op zijn rug midden op de weg bleef liggen met een stuk bumper op zijn borst. Jeetje.
We hebben 20 minuten besteed aan het opnieuw installeren van de bumper van zijn Freightliner in de regen. Ik stemde ermee in hem een biertje te geven mocht hij ooit weer in mijn nek van het bos terechtkomen, bij voorkeur buiten de klok.
Gelukkig liep de International goed genoeg om de F600 mijn tuin in te duwen, waar hij sindsdien heeft gestaan.
Het kostte natuurlijk veel werk om de Loadstar vooraf in vorm te krijgen. Hij liep geweldig tijdens mijn proefrit en tijdens mijn eerste wandeling door het blok nadat ik hem thuis had gebracht. Tragisch genoeg schakelde ik bij het parkeren van die wandeling de achterkant met twee snelheden terwijl hij in neutraal stond voordat ik het contact uitschakelde, waardoor hij tussen hoog en laag bleef hangen. Toen ik er de volgende dag in stapte, startte ik de vertrouwde 345 V8 en schakelde naar een versnelling, alleen om stil te blijven zitten. Het zou stationair draaien met de hendel in de stand voor de eerste, tweede, derde versnelling enzovoort, terwijl de aandrijfas ronddraaide alsof hij mij en mijn ongeluk wilde bespotten.
Na meer hamerzwaaien dan ik op de motor met twee snelheden kan rekenen, schakelde hij eindelijk in en was ik onderweg. Er klopte echter nog steeds iets niet, want ik voelde een grote misser op ten minste één cilinder. Tegen het einde van mijn rit werd het zo erg dat ik de camping van onze familie opreed, terwijl de motor van de International het begaf voordat ik tot stilstand kwam. Ik vergat toen de sleutel uit te zetten voordat ik hem een nacht liet staan, waardoor de punten en de condensor verbrandden. Nadat ik er de volgende ochtend met de auto van mijn vrouw op was gesprongen, strompelde ik hem naar huis met wat begon als waarschijnlijk zes cilinders en daarna leegliep tot drie of vier toen ik thuiskwam.
Daarna stond hij wekenlang geparkeerd.
Ik nam het op me om de oude punten en condensor te vervangen door een Pertronix elektronische ontstekingseenheid, wat redelijk eenvoudig was. Ik zat er met één draad naast om hem in eerste instantie op te starten, dus ik probeerde het te vaak en doodde zowel de batterij als de starter. Geweldig. Hopelijk begin je mijn punt te zien, en wees gerust, ik heb geleerd van deze leerzame momenten. Ik wou dat elke les niet gepaard ging met verdriet en wanhoop, of met een sleepketting die vastzat aan een andere vrachtwagen voor me.
Sindsdien heb ik de International op gang gekregen en ik geloof dat hij in een nog betere staat verkeert dan toen ik hem voor het eerst reed. Ik heb alle acht bougies vervangen - je kunt op de onderstaande foto's zien hoe slecht de oude waren - en ik heb eindelijk een werkende truck waar ik van kan genieten in plaats van door mijn raam te staren. Na een rit van 30 minuten op woensdagmiddag bleef ik achter met een glimlach in plaats van een frons...een welkome afwisseling.
Ik geef niemand anders dan mezelf de schuld van de meeste van deze minpuntjes, en ik verwelkom het roosteren dat ik zeker in de reacties zal krijgen. Ik leer door ervaring en ben ervan overtuigd dat ik het een dezer dagen goed zal doen. Maar ik doe mee voor het avontuur. Op de een of andere manier krijg ik het gevoel dat dit allemaal minder interessant zou zijn in een gloednieuwe Honda Accord.
Caleb Jacobs is D adjunct-nieuwsredacteur bij De aandrijving. Hij koopt rare dingen, zoals een Ford-kiepwagen uit '66, een Chevy-schoolbus uit '65 en een International Loadstar uit '63. We blijven hem in dienst nemen, hoewel we niet lijken te begrijpen waarom. Stuur hem een berichtje:[email protected]
