Als er een videogame is waar een old-school trucker achter kan komen, dan is het SnowRunner. In wezen bouw je een vloot van klassieke en moderne werktrucks op en vervoer je alles, van enorme bouwmaterialen tot neergestorte vliegtuigen over verraderlijk terrein in afgelegen plaatsen zoals Alaska of Siberië. Deze missies kunnen uren duren om te voltooien, je kunt ze op het laatste moment verliezen met één verkeerde beweging, en de hele game is raar om uit te leggen aan mensen die geen fan zijn van offroad-trucking - wat weliswaar veel is mensen. Maar niet hier bij The Drive, waar we al dan niet een Slack-chat aan hebben gewijd. Natuurlijk voor werkdoeleinden.
Helaas voor mijn collega's die in steden als Los Angeles en Indianapolis wonen (kijkend naar jou, Kyle en Jerry), zijn hun ruige vrachtwagenervaringen beperkt tot een Xbox en een soundbar. Ik heb echter toevallig een echte Ford-kiepwagen uit '66 en een echte International Loadstar uit '63. De afgelopen weken heb ik het spel in het echt moeten naspelen door mijn beide oude vrachtwagens te gebruiken voor een aantal grote klusjes - brugreparatie en het vervoeren van boomstammen - en ik moet zeggen, niets is te vergelijken met het echte werk .
Natuurlijk woon ik niet in Rusland, maar mijn huis op het platteland van Missouri is in ieder geval meer geschikt voor mensen die iets hebben met antieke werkpaarden. In oktober had de taak van het herbouwen van de brug die naar de camping van mijn familie leidt, prioriteit numero uno voor mijn vloot nadat deze in de kreek was gevallen na een storm vlak voor Labor Day dit jaar.
Toegegeven, het was een oude brug, hoewel hij bijna 30 jaar lang de ene overstroming na de andere kon doorstaan, en pas bezweek na een laatste, machtige regen deze zomer.
Mijn Ford F600 werd als eerste afgetapt toen de reparatieploeg halverwege de klus een lading riprap nodig had, die hij feilloos afhandelde. Die reparatieploeg bestond uit mijn vader, een ervaren machinist van zwaar materieel en een manusje-van-alles, samen met zijn partner in crime, Bill, die toevallig meer dan twee decennia bouwervaring heeft, waaronder veel brugwerk. Het loont om mensen te kennen.
Dit was de eerste taak voor de Blue Oval nadat we in september eindelijk een vervelend probleem met de brandstoftoevoer hadden opgespoord. We hebben er dit voorjaar echter meer dan 60 ladingen grind mee gesleept, dus dit kan als licht werk worden beschouwd voor de 55 jaar oude dumper. Aangezien het een eenassige vrachtwagen is met een GVWR van 20.000 pond, heb ik er bovendien voor gekozen om niet de enorme opvulsteen te slepen - liefkozend aangeduid als Fig Buckin' Rock, of kortweg FBR - die het arme ding waarschijnlijk met elke slag zou doodslaan. hobbel op de weg.
Een probleem dat binnenkort moet worden aangepakt, is de ram van het stortbed die langzaam hydraulische vloeistof druppelt, of deze nu wordt gebruikt of niet. Het is een alles-in-één ontwerp zonder een apart reservoir voor de vloeistof, en ik denk dat het gewoon opnieuw moet worden verpakt. Dat is een klus die ik liever overlaat aan de professionals, en ik verwacht dat het een paar honderd dollar zal toevoegen aan mijn lopende onderhoudstotaal. Ach ja, beter uitgeven dan het geld, dan omgaan met een cilinder die huilt met het bed op volle toeren.
Hoe dan ook, de brug was in topvorm na twee weken en ongeveer 50 meter beton. We hadden bepaalde regels waaraan we ons moesten houden, maar gelukkig hadden we geen speciale vergunningen nodig omdat het werd herbouwd tot de vorige afmetingen. Dat is een kleverige laag realiteit waar je op SnowRunner gelukkig niet mee te maken hebt.
Zelfs met die fixatie uit de weg, was er geen tijd om te ontspannen, want de herfst is het hoogseizoen voor het verzamelen van brandhout. We snijden en splitsen meestal tussen de 25 en 30 ricks voor ons gezin en verkopen de rest aan kampeerders in de zomer, en dat kost op zich al behoorlijk wat werk. Nogmaals, connecties kwamen goed van pas, want mijn vader had een stapel eikenhouten stammen die lagen te wachten om van zijn 27 hectare grond een paar steden verderop te worden gehaald. Dat is waar de International tussenbeide kwam, en ik ben blij te kunnen zeggen dat het een complete kampioen is.
Elke lading omvatte tot nu toe ongeveer 18 boomstammen met een diameter van ongeveer 30 cm. Ik weet het gewicht niet precies, maar geloof me als ik je vertel dat het het zwaarste is dat ik ooit heb vervoerd - nog steeds onder de GVWR van 25.500 pond van mijn truck, maar niet mijn veel. De 345-kubieke-inch gas-V8 van de Loadstar heeft misschien slechts 185 pk en 300-of-pond-voet koppel, maar hij is perfect afgestemd op dit soort werk. Ik heb mijn achterkant met twee snelheden volledig benut, ploegendiensten splitsen bij het beklimmen van heuvels en het opstijgen vanuit stilstand.
Het brandstofverbruik is begrijpelijkerwijs immens, maar mijn temperatuurmeter beweegt geen lik en de oliedruk blijft stabiel. Ik kan zonder problemen 50 mijl per uur halen, maar ik zorg ervoor dat ik de bochten een stuk langzamer neem, ongeacht hoeveel auto's me passeren op dubbel geel. Als bonus kwam ik er ook achter dat wat ik dacht dat een kapotte verwarming was, prima werkt - vergeef mijn Zoomer zelf dat ik niet weet hoe ik ermee moet werken. Ik ben andere bedieningselementen gewend, zoals, weet je, draaiknoppen. En touchscreens.
Misschien is het beste echter dat wanneer het tijd is om de stammen te lossen, ik ze gewoon losmaak en mijn aftakas (PTO) inschakel. Het 16-voet bed gaat omhoog naar de hemel en laat het hout recht van de rug vallen, wat me wat moeite en een paar extra uitstapjes naar de chiropractor bespaart. Als ik die lieropstelling kan laten bouwen, dan ben ik er nog beter aan toe.
Ik ben van plan om in de komende weken een rondreis van 70 mijl te maken om ook in de International een lading hout op te halen. Ik zal de eenrichtingswegen gebruiken als zijspoor voor ons nieuwe huis en hoewel dat niet zo spannend is als het afleveren van vrachtcontainers over het meer van Kovd, is het nog steeds erg leuk. Ik ben gewoon blij dat ik deze trucks kan gebruiken zoals ze bedoeld zijn; plus, ze hebben me een enorm stuk verandering in bezorgkosten bespaard. Ik geniet echt van dit hele schrijfoptreden, maar ik denk niet dat ik binnenkort zal stoppen met maanlicht als profcoureur.
Caleb Jacobs is Nieuwsredacteur op De aandrijving. Hij koopt rare dingen, zoals een Ford-kiepwagen uit '66, een Chevy-schoolbus uit '65 en een International Loadstar uit '63. We kunnen hem er blijkbaar niet van weerhouden erover te schrijven. Stuur hem een berichtje:[email protected]
